WYCHOWANIE SALAMY MUSY | Matka i rodzeństwo (2)
Egipt przełomu XIX i XX w. z perspektywy koptyjskiego intelektualisty w jednej z najsłynniejszych autobiografii w literaturze arabskiej opublikowanej w 1947 roku | Rodz. 2
W polskiej przestrzeni publicznej brakuje miejsca na inteligentną i połębioną dyskusję o Bliskim Wschodzie. Wiele aktualnych zagadnień z dziedziny kultury i idei nie znajduje odzwierciedlenia w zagranicznych przekazach. Dlatego stworzyliśmy dział Z ARABSKIEJ PÓŁKI, gdzie będziemy od czasu do czasu udostępniać bardziej erudycyjne teksty lokalnych autorów przełożone z języka arabskiego, które warto znać. Nie tylko w celu lepszego rozeznania w tematyce bliskowschodniej – w kontekście budowania naszych relacji z regionem – ale również po to, by lepiej poznać samych siebie.
Egipt przełomu XIX i XX w. z perspektywy koptyjskiego intelektualisty w jednej z najsłynniejszych autobiografii w literaturze arabskiej opublikowanej w 1947 roku | Rodz. 2
Epilog do książki „Nieobecna prawda” (1984) uznawanej za jedną z najważniejszych publikacji Faraga Fudy, egipskiego myśliciela i umiarkowanego sekularysty, który w 1992 roku został zamordowany z powodu wyznawanych poglądów i przeciwstawiania się islamowi politycznemu. W tym roku upływa 30 lat od tego zamachu.
Egipt przełomu XIX i XX w. z perspektywy koptyjskiego intelektualisty w jednej z najsłynniejszych autobiografii w literaturze arabskiej opublikowanej w 1947 roku.
Wstęp i Epilog do książki J.H.Breasteda „Świt sumienia. Rozwój religii i myśli w starożytnym Egipcie”, która ukazała się w języku angielskim w 1933 r., w 1956 r. została przełożona na język arabski przez pioniera egipskiej egitologii dr. Salima Hasana. W 2020 r. została wznowiona przez państwowe wydawnictwo egipskie w ramach serii „Tożsamość” pod red. Girgisa Szukriego (jako pierwszy tytuł w tym cyklu ) cieszącej się dużym zainteresowaniem i przywracającej dorobek najwybitniejszych intelektualistów i twórców egipskiej kultury.
W świecie arabskim istnieją dwa nurty ideologiczne, które uważają, że przezwyciężyły dychotomie Al-Kimniego: kontynuatorzy islamu politycznego i nurt bliższy zachodniej „lewicy”, zarówno tej postkolonialnej, jak i liberalnej i tożsamościowej.